Έναν πουλίν, καλόν πουλίν,
εβγαίν' από την Πόλιν,
ουδέ σ' αμπέλια ' κόνεψεν,
ουδέ σα περιβόλια,
επήγεν και ν' εκόνεψεν σ' Αγιά-Σοφιάς την Πόρταν.
Έδειξεν τ'έναν το φτερόν,
σο αίμαν βουτεμένον.
Και σ' άλλο το φτερόν αθέ,
χαρτίν βαστά γραμμένον.
Ατό κανείς 'κι αναγνώθ',
κανείς 'κι ξερ' ντο λέγει,
μηδέ κι ο Πατριάρχης μου με όλους τους παπάδες.
Κι έναν παιδίν, καλόν παιδίν,
πάει και αναγνώθει.
Σίτ' αναγνώθει, σίτια κλαίει,
σίτια κρούει την καρδίαν:
Ν' αηλί εμάς και βάι εμάς, , 'πάρθεν ή Ρωμανία!
Επαίραν το Βασιλοσκάμ’ κι ελλάεν Αφεντία.
Μοιρολογούν τα εκκλησιάς, κλαίγνε τα μαναστήρια
κι Αϊ-Γιάννες ο Χρυσόστομον κλαίει, δερνοκοπισκάσαι.
Η Ρωμανία αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο …
No Response to "Πάρθεν η Ρωμανία"
Δημοσίευση σχολίου