Όλα τα κάστρα είδα κι όλα γύρισα
κι άμον του Ηλ’ το Κάστρον, κάστρον κ’ έτονε.
Σεράντα πόρτας είχεν κι όλα σίδερα
κι εξήντα παραθύρια κι όλια χάλκενα.
Και του γιαλού η πόρτα έτον μάλαμαν.
Τούρκος το τριγυρίζει, χρόνους δώδεκα,
μηδ’ εμπορεί να παίρει, μηδ’ αφήνει ατο.
Κι ένας μικρός τουρκίτσος, ρωμιογύριστος,
ρόκαν και ροκοτζούπιν βάλ’ σα μέσα του,
αδράχτι και σποντύλι παίρ’ σα χέρια του,
μαξιλαρίτσαν βάλει κι εμπροζώσκεται
κι εγέντονε γυναίκα, βαριασμένισσα.
-Άνοιξον, πόρτα, άνοιξον, καστρόπορτα,
άνοιξον να εμπαίνω, Τούρκοι διώχνε με.
Ν’αηλί εμέν την μάρσαν, τη χιλιάκλερον
και που ναπαιδοποίγω, χειμωγκόν καιρόν.
Άνοιξον, πόρτα, άνοιξον, καστρόπορτα,
άνοιξον να εμπαίνω, Τούρκοι διώχνε με.
Το Κάστρον ‘λογυρίζει και μοιρολογά
κι η κορ’ απέσ’ ακούει και καρδοπονά.
-Κι απ’ όθ’ εμπαίν’ ο ήλεν,
έμπα απέσ’ κι εσύ
κι απ’ όθ’ εβγαίν’ ο φέγγον,
έβγα έξ’ κι εσύ.
Κι άμον ντ’ ενοίγε η πόρτα,
χίλιοι έτρεξαν
κι άμον ντ’ εκαλονοίγε,
μύριοι έτρεξαν.
Κι άλλοι την κόρ’ αρπάζνε
κι άλλοι τα φλουριά
κι από το παραθύρ’ η κορ’ επήδησε,
σε παλληκάρ’ αγκάλιας ψυχομάχησε.
No Response to "Τ’ Ηλ’ το Κάστρον"
Δημοσίευση σχολίου